Ik was zondag in een sombere bui. Ik moet het huis uit, dacht ik. Ik had een vriendin gebeld en zij nodigde me uit om naar een spirituele beurs te gaan. Dat is eigenlijk niet mijn favoriete bezigheid want dat is altijd hetzelfde in mijn ogen: een 20-tal standhouders die je hand willen lezen voor 40 Euro of die in zand of in koffiedik kunnen lezen wat de toekomst je zal brengen. Maar goed, ik ben er dus heen gegaan zodat ik die vriendin nog eens zou zien en misschien kon ik er nog mooie edelstenen vinden of andere leuke prulletjes om mee te knutselen.
De wandeling er naar toe deed me wel deugd. Het was buiten de stad te doen en ik kom al niet veel in het groen dus het was wel heilzaam.
Toen ik daar aankwam zag ik dat mijn vriendin in gesprek was met een vrouw van middelbare leeftijd. Ze zaten gebogen over een aantal kaarten. Mijn vriendin had me nog niet gezien en ik besloot wat rond te wandelen. Iedereen die er een standje had zat voor een reuzegrote foto van zichzelf met hun meestal zelf verzonnen namen zoals bijv. Angel, ook in het groot er op afgedrukt. Ik zag ook een standje dat meteen mijn aandacht trok. Er stonden prachtig uitgehouwen houten beelden maar met prijzen die voor mij de pan uitswingen. Ik was namelijk platzak en had vooral honger. Gelukkig had ik mijn boek bij over Haptonomie, zo kon ik mijn gedachten toch even verzetten. Ik zette me met dat boek aan de bar. Ik werd er helemaal in meegezogen.
De haptonomie onderzoekt het wezen van het aanraken van het lichaam. Het gaat over hoe wij in onze westerse samenleving zijn vergeten hoe belangrijk affectie is, die kleine echte aanrakingen die we tegenwoordig niet doen of maar al te vluchtig. Het geeft ook voorbeelden van hoe het te kunnen terugvinden en hoe we ieder mens, ook onszelf, authentiek kunnen laten zijn. Ik vind het zo mooi dat ik er soms stil van word, door een vaag gemis denk ik.
Mijn vriendin zag me en kwam naar me toe. Ik gaf haar een dikke zoen. Het was weeral zo lang geleden, zeker 2 weken. Ze trakteerde me op een hotdog en een pintje. Mijn maag was blij. Ze vroeg me meteen hoe ze een nieuw gsm nummer in haar nieuwe smartphone moest zetten. Of ik dat eens kon voordoen. Geen probleem, al ken ik niets van Smartphones, het wijst zichzelf wel uit. Terwijl ik dat deed keek ze de andere kant uit, met haar gedachten weer ergens anders. Waarschijnlijk zat ze met haar gedachten aan haar eigen stand waar momenteel dus niemand aanwezig was. Ze zal nooit leren hoe ze haar smartphone kan gebruiken, dacht ik. Ik vertelde haar over het boek dat ik aan het lezen ben, dat kan toch niet anders dan dat het mensen die spirituele beurzen doen ook zou interesseren. Het gaat daar toch meestal over liefde en geluk. Maar ze had niet eens gehoord dat ik iets zei. Ze bedankte me voor mijn hulp met de Smartphone, ze stond op en ging met haar kaartenlegster een sigaret roken. Ik stond ook op en zei: ik ga mee.
Toen we buiten waren zei ze: het is koud aan het worden. Ik had mijn jas niet dichtgeknoopt en dacht: ik heb het helemaal nog niet koud (misschien is dat met mijn kilo’s te veel tegenwoordig maar het vriest helemaal nog niet). Er kwam geen gesprek op gang tussen mijn vriendin, haar kaartenlegster en mij. Ze hadden niet eens door dat ik er bij stond. Ik luisterde naar hun gesprek. Het ging over de prijzen die ze vragen voor bijvoorbeeld een handlezing, of een handreflexologie of een zuivering van een huis en ze klaagden over de lagere prijzen die hun ‘collega’s’ vragen en die dus meer klanten hadden. Ik dacht: waar gaat dit hele gebeuren toch over? Is dit nu wat ‘spiritueel zijn’ betekent in onze maatschappij? Hoe is dit mogelijk? Hoe is het toch zover kunnen komen?
In mijn hart gaat spiritualiteit over het elkaar aanvoelen, het van de moment genieten, het naar elkaar luisteren en het laten voelen dat je er voor elkaar bent. Maar daar heb ik die zondag niets van gevoeld. Hoe arm zijn wij eigenlijk geworden? Ik ging terug somber naar huis.
Deze week belde die vriendin me op met de mededeling dat ze een cadeau heeft voor me. Ik wou haar zo veel vertellen. Over hoe mijn week is geweest, hoe ik plannen maak om me te herscholen, dat ik verliefd ben geworden en dat ik hem momenteel mis en zoveel meer… Maar ik kreeg geen woord tussen haar waterval van zinloze woorden. Ik hield dan maar zoals gewoonlijk de telefoon van mijn oor verwijderd totdat ze was uitgerateld. Ik dacht: ik kan het cadeau wel gebruiken maar veel liever zou ik hebben dat je een keer naar hier komt en je hand op mijn schouder legt en zegt: je bent niet alleen. Ik ben er altijd voor jou om naar je te luisteren. Dat zou een onbetaalbaar cadeau zijn.
Maar het heeft geen zin om daar op te wachten. Ik kan alleen maar proberen dankbaar te zijn met kleine dingen en voor de rest niets verwachten en haar af en toe een dikke zoen geven.
something else 